Miód nawłociowy - właściwości, pochodzenie i zastosowanie
Nawłoć to gatunek obcy, który coraz lepiej czuje się w naszej szerokości geograficznej. Jedni narzekają na jego ekspansywność wypierającą inne, rodzime gatunki, innych cieszą piękne, baldachowate kwiaty nawłoci, dodające kolorytu końcówce lata. Jednak czy nam się to podoba, czy nie - nawłoć na dobre zagościła w naszym krajobrazie. Z tej sytuacji wiele mogą skorzystać… pszczoły, no i oczywiście fani miodów odmianowych. Z tego artykułu dowiesz się o tym jak nawłoć pomaga pszczołom w trudnych czasach; przeczytasz też o cechach szczególnych i cennych właściwościach miodu nawłociowego.
pszczoły na nawłoci
Nawłoć rozpoczyna kwitnienie w pierwszej dekadzie sierpnia i kwitnie intensywnie do połowy września. To czas w którym w przyrodzie występują ostatnie pożytki pszczele. Obok nawłoci kwitnie wtedy wrzos i bluszcze, ale te dwa ostatnie gatunki rzadko występują w większych skupiskach, a więc pszczoły nie mają raczej z nich pociechy. Co innego nawłoć, coraz liczniej porastająca niezagospodarowane zakątki. Pszczoły szykując się do zimy zbierają z niej cenny pyłek. W ulu wytwarzają z niego pierzgę, która jest dla nich znakomitym źródłem białka, ale też gwarantem zdrowotności. W ten sposób nawłoć (a dokładniej jej pyłek) pomaga pszczołom przetrwać zimę. Jednak miód nawłociowy to już nie jest taka prosta sprawa…
miód nawłociowy - jak powstaje
Nawłoć nektaruje obficie tylko w bardzo określonych warunkach. Przede wszystkim potrzebna jest żyzna, ale i bardzo wilgotna gleba. Dlatego też najlepszy miód nawłociowy udaje się w rozległych pradolinach rzecznych, gdzie grunt pozostaje wilgotny, bez względu na ilość opadów. Drugi warunek to pogoda - im więcej słonecznych dni tym łatwiej pszczołom zebrać cenny miód nawłociowy. Na pogodę wpływu nie mamy, ale na lokalizację pasieki owszem. Dlatego, by pozyskać miód z nawłoci, odbywamy z naszymi pszczołami najdłuższą podróż sezonu. Jedziemy na nawłocie w rozległą pradolinę Wisły. W ciągu 7 godzin, przebywamy z przyczepą pełną uli dystans 270 kilometrów. To jedyna podróż sezonu w trakcie której nasze pszczoły opuszczają Warmię i Mazury. Ale warto - miód nawłociowy, który pozyskujemy nad Wisłą nie ma sobie równych.
miód nawłociowy w użytkowaniu - konsystencja, smak, zapach i przechowywanie
Miód nawłociowy - tak jak miód wrzosowy i spadziowy, zaliczamy do miodów późnych. Krystalizuje niezwykle szybko przybierając piękny intensywnie żółty kolor i miękką masłowatą konsystencję. Właśnie ta sympatyczna konsystencja miodu nawłociowego, sprawia, że świetnie nadaje się do smarowania i lubią go dzieciaki. Zapach miodu nawłociowego, doskonale oddaje jego pochodzenie - przypomina słodki, intensywny zapach kwiatów nawłoci. W smaku miód nawłociowy jest charakterystycznie poważny, ale delikatny, z wyraźnie wyczuwalną lekko kwaskową końcówką. Miód nawłociowy jest bardzo wrażliwy na temperaturę, dlatego jego zapasy należy przechowywać w chłodzie - poniżej 18°C. Jednak gdy mamy otwarty słoik, śmiało można trzymać go na kuchennym blacie - z pewnością zniknie szybko, zanim temperatura pokojowa zdąży wpłynąć na jego właściwości (więcej o dobrej praktyce przechowywania miodu przeczytasz tutaj).
cenne właściwości miodu nawłociowego
Jak i inne miody późne, miód nawłociowy wspiera pracę układu moczowego, łagodząc stany zapalne i infekcje bakteryjne. Polecany jest wspomagająco przy kamicy nerkowej i problemach z prostatą. Do tego, miód nawłociowy wykazuje jedną z najsilniejszych aktywności antybiotycznych, spośród wszystkich miodów odmianowych, co czyni go niezastąpionym towarzyszem sezonu grypowego. Miód z nawłoci to również cenne źródło rutyny i kwercetyny - flawonoidów wzmacniających naczynia krwionośne i korzystnie wpływających na krążenie.
podsumowanie
Nie jest łatwo o wysokiej jakości miód nawłociowy, ale kiedy uda się go pozyskać, staje się naprawdę smakowitym źródłem cennych dla naszego zdrowia substancji. Przechowywany w chłodzie, będzie długo cieszył swymi właściwościami. A co najważniejsze pociechę z nawłoci mają nie tylko fani miodów odmianowych, ale i pszczoły, korzystające chętnie z dobrodziejstw tego jesiennego pożytku.